
سرزمين آرزوها
تا
حالا شده بي مقصد و برنامه از خانه بيرون زده باشي؟
پاهات
شُل مي شه، كج و معوج راه مي ري،چشمات بي خودي مي چرخه و
دنبال «هيچي»
مي گردي. از همون اول راه، بدن كوفته مي شه، آدم احساس مي كنه،
يـك دقيقه اي،100 كيـلومتر راه رفته(چه توهمي)...
فكرشو بكن، از آدم بخـوان يـه بشكه پـر آب رو خـالي كنه، بريزه
تو يه بشكه ديگه، بعد دوباره آب رو بريزه تو بـشكـه اولي...
چقـدر مـي تـوني دوام بياري؟ يك ساعت؟ نصف روز؟ چقدر؟
تكرار
اين كار به همون اندازه كسالت آوره كه بي هدف از خونه رفتن،
هيچ فرقي نداره.
روح
بي قرار و دل ناآرام آدميزاد، اينهمه تكرار و درجا زدن و بي
خيالي طي كردن رو قبول نمي كنه. مي پُكِه...
قبول داري تنها چيزي كه باعث مي شه آدم هرچي سختيه تحمل كنه،
«انگيزه»،
«مقصد»،
و يا «آرمانيه»
كه در دلش ريشه داره؟! عين قرص ويتامين مي مونه... بدجوري دل و
جيگر آدمو حال ميآره.
آما...
آما...!!!
اگه
ندوني واسه چي زندگـي مي كني؟
يا
اصلا چرا زنده اي؟
اونموقع است كه بـايـد بـري به شغل شريف جابه جا كردن آب در دو
عدد بشكه مشغول بشي...!!! (بالاخره همه كه نبايد دكتر، مهندس
بشن كه)
وقتي آدم واسه چيزي، يا كسي و يا مقصدي زنده است و زندگي مي
كنه؛ «معني»
پيدا كرده...
منظورم
ثروت نيستا... اگه اون پولداره هم انگيزه نداشته باشه،ول
معطله!
تنها فرقش ممكنه اين باشه كه اون تيريپ مايه داري،
سرگردان و الافه..
مثلا با ماشين، تو كوچه و خيابون، وِل مي گرده... بگذريم.
راستي تا حالا به
«معني»
زندگي فكر كردي؟(اي كه گفتي، اي يعني چه؟!)
حتما مي گي، هركي تو زندگي دنبال يه معني مي گرده. درسته! هركي
مقصدي داره.
انگيزه ها و اهداف هر اندازه كه باشند، قد و قواره طرف رو نشون
مي دهند...
«آدم هاي كوچولو با آرزوهاي كوچيك، به
كوتوله ها شبيه اند...تكرار آرزوهاي كوچيك، تكرار يك آدم
كوچولوست در طي مسير بلند زنده بودن.»...(جمله
رو حال كردي؟!)
فقط
«آرمان بزرگ»
مي تونه آدم رو از كوتوله بودن دربياره و تبديل به آدم متفاوتي
بكنه.
ميليون ها آدم در هواي
«مقصدي كوچيك و حقير»،
يه عمر مي رَن تو خُماري...
وقتي هم بهش مي رسند، تازه مي شن مثل
ميليون ها آدمي كه بعد از رسيدن به اينجا مي گن:
«خُب، بعدش؟!»
اين وسط، اونايي بارشون رو بستند كه بلند پرواز بودند، فهميدند
كه چي به چيه؟! يا سعي كردند كه بفهمند، اگرچه هنوز بطور كامل
نفهميده باشند... ولي اين سعي خيلي ارزشمنده...
همه
جا، مردم، چشمشون به آدماي كله گنده است.
مردان بزرگ، با آرمانهاي بزرگ...
اگه
كسي اينطوري باشه، قيمتش مي ره بالا، و دست هركسي بهش نمي
رسه...
اينطور آدمي، قدمهاش رو زمين سنگيني مي كنه، مايه مباهات ملته،
حتي تو پيري و شكستگي اش هم، وقتي اسمش ميآد، پشت هرچي نامرده
مي لرزه...
راستي! تو، آره خودِ خودت، جزو كدومايي؟!
آدم كوتوله ها يا آدم بزرگا...؟!!!
التماس دعا |